میخوآهم برآیـت تَنهــــایی رآ مَعنــی کنمـ !

در سآحِلــ کنار دریــآ ایستاده ای , هوای سَرد, صدای مـُـوج

اِنتــــظار اِنتــــــظار اِنتظـار

بـــِ خودَتـ می آیی

یادت می آید نه کَســـی استـــ که از پُشتــ بـَغلتــ کُند

نـَ دَستیــ که شانــــه هایتــ رآ بـگیرد

نـَ صِدآیــیـ که قشنــگــ تـَر از صدآی دریــــآ بآشـد..!

اِسـمـ ایـن تـَنـهــآیـیــ اَستــ

هنگامی دستم را دراز کردم که دستی نبود

هنگامی لب به زمزمه گشودم که مخاطبی نداشتم

و هنگامی تشنه آتش شدم، که در برابرم دریا بود و دریا و دریا …!

مــَـن بـی تــو

شعـــر خــواهــم نــوشتـــ؛

تـــو بــی مـَـن

چــِـه خــواهــی کــــرد؟

اصـــلا”

یــــادت هَست

کــِــه نیستــَـم…؟

خاموشی بهانه است

مشترک مورِد نظر فراموشت کرده است !